____________________

4 października odeszła moja serdeczna przyjaciółka Iga, z którą los związał mnie 38 lat temu i przez te wszystkie lata nie zgubił naszej bliskości. Trwając w żałobie i niedowierzaniu nie sposób zrozumieć bezsilność.

Byle wiatr zgasił życia płomień

Tak szybko odeszłaś i tak zbyt wcześnie

Nie zdążyłam zrobić dla Ciebie azelujas serwetkę

I teraz dręczy mnie ta myśl niezdążenia

Jakbym się uczepiła jej jako jedyny powód bólu

I jakby zdążenie mogło Ciebie zatrzymać

By pustkę mogąc  wypełnić białoniebieskim kolorem

Portugalskim klimatem tak Ci ukochanym

Na który wciąż namawiałaś mnie a ja się opierałam

Wiedząc, że nie sprostam z mej fizycznej niemocy

A Ty  z troską zawsze mnie pytałaś bo to ja byłam chora

Kiedy  to Ciebie choroba okrutnie pokonała

Te nasze przegadane godziny zwłaszcza nocne

Te nasze spotkania, nawet te niedawne

Obie nie sypiałyśmy zbyt dobrze i wcale nie  zbyt długo

Obie na „łysego” patrzyłyśmy z trwogą

Dziś właśnie jest pełnia, telefon nie dzwoni

Tylko plik pocztówek z Twoich podróży

A na nich :

- Tu trochę jak w Portugalii, azulejos są wszędzie

- Z krainy pysznych serów pijąc twoje zdrowie tutejszym winem

- Całusy z zabawnej wielce Sofii

- Z krainy serpentyn, kościołów i słońca

- Całujemy mocno, zdjęć i wrażeń tysiące

Ciągle biorę je w dłonie  i czytam na nowo

Szukając Ciebie w zlepkach tych słów radosnych

W ciszy jaką zachowuje się nad grobem

Zadając sobie pytanie – dlaczego ……… ?

I niedowierzanie, że tak to się stało