Samotność

Kiedy samotność stanęła na progu moich drzwi

Powiedziałam – wejdź

Szybko poczuła się swobodnie gdy poczęstowałam ją

Moim smutkiem, serią minionych rozczarowań i drinkiem

Zmieszanym z lodowym smakiem łez

Nie przypuszczałam, że tak dobrze się u mnie poczuje

Tak dobrze, by pozostać do końca moich dni

Będzie wyglądać przez okno i opowiadać mi jak

Wygląda horyzontalne niebo

Będzie dbać o moje kwiaty, zwłaszcza te kwitnące niespodziewanie

Będzie czytać mi do snu historie, których rano nie będę pamiętać

Nawet gdy powiem – idź już sobie

Nie zechce bo jest jej ze mną dobrze, domowo i ciepło

Przyzwyczajając mnie do siebie sprawi, że i ja z nią dobrze się czując

Zapominam  jak to jest być samą niesamotną