Moje zapiski nieuczesane : marca 2018

Jaromir Nohavica

Dzień pierwszy

Nic oprócz ciszy nie było na świecie

podał mężczyzna dłoń swej kobiecie

kiedy krwi poryw w ich sercach drgnął śmielszy

nastał dzień pierwszy

Gdy zajaśniała tajemnym płomieniem

spytał gdzie rosną wierzby i złocienie

nocą przecięły niebo białe smugi

wieszcząc dzień drug

iKroczyli razem dostojni jak drzewa

co trwają razem czy wiatr czy ulewa

gruszki spadały wprost w koszyki dzieci

w błogi dzień trzeci

A gdy spytała cicho gdzie jest woda

on jej kaczeniec w drżących dłoniach podał

nad stawem śmiercią pachniało i trzciną

czwarty dzień minął

Czas kręcił kołem młyńskim tego stadła

coś zadzwoniło łza do wody wpadła

a na kolczastych drutach kruk złowieszczy

dzień piąty wieścił

On nic nie mówił i milczała ona

w oczach płonęła ponura szalona miłość

a szczęścia już wypili wino

dzień szósty minął

I nic nie było na świecie prócz ciszy

księżyc utonął w czarnej nieba niszy

wiedźmy jak Parki stały wokół studn

i minął dzień siódmy

Czas kataryniarz zanucił piosenkę

o tym że ręka znów odnajdzie rękę

i że dzień pierwszy błogi jak kochanie znowu nastanie